TERTIA

TERTIA

inter statas precum ac publicorum sacrorum horas, apud Iudaeos (qui tres earum praecipue numerant, tertiam, sextam et nonam) indigitatur voce mane, Psalmo 55. v. 18. Vespere et mane et meridie meditabor; et exprimitur diserte Actor. c. 2. v. 15. Non, ut vos praesumitis, isti ebrii sunt, quum sit hora diei tertia. Notum autem, diem a Solis ortu inchoâsse, horasque inde numerare coepisse Hebraeos. Sic tertia eorum cum nostra nona conincidet: quâ etiam sacrificium iuge, ex duobus agnis anniculis alter, sicut alter vespere seu circa horam eorum 9. nostram tertiam (quâ et Servator noster, hôc sacrificiô inprimis repraesentatus, mortuus est) masctari consuevit. Vide Franc. Burmann. Synopsi Theolog. Christ. Part. prior. ubi de Sacrificiis, et Temporibus Sacris V. T. nec non supra aliquid voce Nona. In Ecclesia Romana Tertia vocatur officium Ecclesiasticum diurnum, quod horâ tertia canitur. Gregorius Turon de Iniurios. Episc. Turon. Hic instituit Tertiam et Sextam in Ecclesia dici. Vide supra ubi de Horis Canonicis. Item terta pars oblationum episcopo debita, in Concil. Aurelianensi I. A. C. 511. can. 15. At in L. Wisigothorum, l. 10. tit. 1. §. 8. nec de tertia Romani Gothus sibi aliquid audeat usurpare, portio agri est antiquis possessoribus relicta. Debellatâ enim et subiugatâ Italiâ, a Gothis et Visigothis ita divisi agri sunt, ut victoribus partes duae, tertia victis et in obsequium redactis priscis colonis cederet. Quod etiam burgundos observâsse in Galliae, quam occupârunt, parte, docet L. Gundebalda capp. 54. 57. 79. Sic

tamen, ut in hac agrorum divisione Princeps exactionem et tirubutum aliquod in veterum possessorum Tertiis sibi reservaret, quae quotannis Fisco inferrentur. Uti vero iidem agrorum partem tertiam victis relinquebant, alteris duabus sibi vindicatis: sic conta, mancipiorum duabus partibus illis concessis, sibi tantum tertiam asserebant, uti docet L. Burgund. tit. 54. §. 1. et tit. 57. Sed et Tertia dicta, quam libet homo dabat Sponsae suae ad ostium Ecclesoae, tempore desponsationis: Dos scil. rationabilis, quae tertia pars erat totius tenementi viti sui, quod tempore desponsationis habuit etc. de quibus vocis notionibus vide plura apud Car. du Fresne Glossar. Tertium vero, apud Plantavitium, Episc. Lodov.alibique tertia pars est pretii divenditi praedii, quae Domino feudali debetur: in Charta Ludovici Hutini Regis Franciae pro Normannis A. C. 1315. apud eundem, ius, quod Rex habet in forestis et silvis Normanniae, in quarum caesionibus ac venditionibus pretii tertiam partem percipit etc. Sed et Tertium defunctorum diem a Christianis olim festive habitum, memorat Ambrosius, Orat. de Theodosiii Imp. obitu. τρίτα τῶ κεκοιμημένων appellantur in Canonibus, qui Apostolici dicuntur. Sicut et tricenarium, aliosque, de quibus suô locô. Hinc Tertiatores, quorum frequens mentio in Capitulari Sicardi Principis Benev. A. C. 836. Longobardis oppositi, forte a tertia agrorum, quam possidebant prisci incolae, victorum concessu, uti diximus. Vide Dominic. Macrum, in Hierolex. De tertiatione vero, voce Romanae Agriculturae, Salmas. ad Solin. p. 728. et seqq. nec non aliquid supra ubi de Imporcatione et Iteratione.